Péta Vlieger heeft op latere leeftijd de Klassieke Academie voor Beeldende Kunst in Groningen doorlopen, nadat zij eerst 25 jaar als beeldhouwer heeft gewerkt.
Haar afstudeerproject vond ze dan ook niet in de beeldhouwkunst, maar in de schilderkunst.
Dat zij ook psychologe is geweest heeft waarschijnlijk veel bijgedragen aan het zo goed portretteren van haar geliefde onderwerp, de vogels.

Péta vindt vogels mooi : harde snavels en poten, zachte pluisjes, de lichtval op de veren, felle ogen en spannende vormen. Maar ze wil meer schilderen. Ze wil ze verpersoonlijken. Vlieger kijkt naar dieren als naar personen, maar ze wil ze niet vermenselijken. Elk dier heeft een eigen ik en zo wil zij ze ook schilderen. De schalkse, waakzame blik van de kraai, de speurende blik van de mariboe op zoek naar vis, de brutale meeuw of de enigszins stoute, en toch aandoenlijke blik van de jonge struisvogel, allemaal laten ze iets van zichzelf zien in haar schilderijen. Volgens deze kunstenares zoekt ze naar het unieke en daarom noemt ze haar schilderingen ook portretten.
Vlieger vraagt zich daarbij af of zij haar eigen gevoel projecteert op een vogel?
Dat is een interessante gedachte. Zouden haar vogelportretten gewoon zelfportretten zijn?